De afgelopen dagen hebben wij in het nieuws kunnen lezen dat er vergevorderde plannen zijn voor het onteigenen van plannen teneinde te kunnen voldoen aan de normen voor stikstofuitstoot. Ook heb ik kunnen lezen dat er geen ruimte is voor Tata Steel als de vervuiling blijft zoals deze nu is.

Wanneer ik dit soort berichten lees, vraag ik mij altijd af of dit ook voor onze sector, de glastuinbouw, een mogelijk scenario zal zijn en zo ja om welke reden.

Zonder meer kun je stellen dat glastuinbouw zoals we die tegenwoordig zien, aangemerkt kan worden als een industriële activiteit met behulp van grondstoffen (gas voor warmte en CO2, elektriciteit voor licht, water en kunstmeststoffen voor voeding). Al deze ingrediënten zijn nodig om Europa en de wereld van gezond voedsel te kunnen voorzien.

Aan de ene kant heeft onze sector de wind in de zeilen omdat er een sterke ontwikkeling is richting een meer veganistische levensstijl en hoogwaardige glastuinbouw ook veel in zich heeft om producten circulair te telen. Maar er zijn ook een aantal zaken waar de sector meer aandacht aan kan besteden en waarmee zij ook aan de samenleving kan laten zien dat het haar menens is om tot een circulair bedrijfsmodel te komen.
De glastuinbouw heeft een ambitieuze doelstelling om fossielvrij te gaan telen, maar daar komt gelijk de uitdaging voor de CO2 voorziening om de hoek kijken. De huidige hoge productieniveaus komen mede voort uit het toedienen van CO2 in de kassen. De meeste CO2 verdwijnt echter per saldo vooral weer uit de luchtramen. De vraag die daarbij gesteld kan worden is hoe lang de samenleving dit nog accepteert, want dit is an sich niet duurzaam te noemen. Dit pleit dus voor meer gesloten kassystemen waarbij de CO2 beter in de kas wordt vastgehouden, waarbij lucht van buiten met een hogere CO2 dan in de kas geforceerd via luchtbehandelingskasten de kas wordt ingeblazen al dan niet via speciale installatie waarbij de CO2 uit de buitenlucht wordt onttrokken en geconcentreerd in de kas wordt geblazen.

Wie wel eens de delving van sommige kunstmeststoffen met eigen ogen heeft gezien, weet dat deze vaak gepaard gaat met een hoog gebruik van fossiele energie en vaak met een impact op de directe omgeving. Dus als we naar kunstmeststoffen kijken, dan zou de glastuinbouw  moeten kijken of de benodigde voedingsstoffen op een meer circulaire wijze verkregen zouden kunnen worden.

Gelukkig is in Nederland voldoende schoon water voor handen en lijkt hier geen probleem, maar in andere delen van de wereld is dit juist wel een probleem en om die reden zal serieus ingezet moeten worden om een deel van de waterbehoefte (bijvoorbeeld voor de koeling van de kassen) door gebruikmaken van (behandeld) zout water.

Voor wat betreft de inzet van assimilatiebelichting is het van belang dat de benodigde energie van duurzame bronnen afkomstig is en dat is in Nederland op dit moment nog een grote uitdaging en hier heeft de sector zeker de hulp van de overheid nodig.

Wanneer de sector serieus werk blijft maken van het ontwikkelen van technieken op bovenstaande terreinen, dan kan ze de toekomst met vertrouwen tegemoet zien.