Nee, geen verlate Nieuwjaarswens. En ook geen klaagzang over het aanhoudende coronavirus. Beide mogen best op z’n tijd, maar geven weinig energie. Zeker het laatste...

Toch hoorde ik beide de afgelopen weken veelvuldig. Meestal in de verzuchting van iemand die ‘zo gehoopt had het nieuwe jaar virusvrij in te kunnen gaan’. De wens is vaak de vader van de gedachten. Maar als die wens irreëel en naïef is, een wens is tegen beter weten in? Dan zal dat ook gelden voor de gedachten die daaruit voortvloeien. Dan vinden we dat het virus er niet meer zou moeten zijn, dat we er genoeg van hebben of dat medici of de overheid er te weinig tegen doen of er de verkeerde maatregelen tegen treffen.

Gedachten leiden op hun beurt tot emoties. Negatieve emoties in dit geval, zoals teleurstelling, verdriet of boosheid. En daarvan krijgen we juist géén positieve energie. Kan dat anders? Ik denk het wel. Door de realiteit van het coronavirus onder ogen te zien als de werkelijkheid waarmee we het voorlopig zullen moeten doen. En daar geen wenselijkheid tegenover te stellen die niet realistisch is. “If you argue with reality, you lose, but only...always!”, zegt de Amerikaanse psychotherapeute Byron Katie treffend. De werkelijkheid onder ogen zien, aanvaarden dat die er is en er voorlopig blijft, er het beste van proberen te maken door ons gedrag waar mogelijk aan te passen. Zó kunnen wij de baas over de omstandigheden worden in plaats van andersom.

Als relatieve buitenstaander denk ik dat de tuinbouw hierin het afgelopen jaar mee voorop ging. Hopelijk zullen velen dat in het nieuwe jaar volgen!